Var olan yıkık şehirler

Var olmaktan yorulmuş insanlarla dolular

Asfalt kaldırımlarda yürüyen

Yaşayan ölüler

Bir ekmek kırıntısı için

Canlarını verirler

Bahar gelince yağmurdan ıslanmış

Toprak kokuları

Tüm şehiri

İçlerine sindirirler

Yine de yanmaz elektirik direklerinin

İçindeki lambalar

Yine de duyulur gecenin ortasında

Bir çocuğun sessiz çığlıkları

Çünkü hayat

Var olamayanlar için

Bir cehennem paradigması